Turystyka stadionowa. Odwiedzanie stadionów piłkarskich |

Gdybym miała wymienić punkty obowiązkowe, jakie staram się zobaczyć w czasie podróży, na jednym z pierwszych miejsc będzie lokalny stadion piłkarski. Jako że zazwyczaj znajduje się na obrzeżach miasta, przy okazji urządzam sobie piesze wycieczki, eksplorując miejskie rewiry, w które rzadko zapuszczają się turyści.

Turystyka futbolowa nie jest mi aż tak bliska, aby pod tym kątem dobierać sobie podróżnicze destynacje. Ale mam znajomego, który wręcz maniakalnie zbiera klubowe szaliki piłkarskie, traktując je jako oryginalne pamiątki. Mimo że nie jest Polakiem, w jego zbiorach przeważają szaliki polskich klubów, wśród których ma takie perełki jak Sandecja Nowy Sącz, Pogoń Szczecin czy Warta Poznań. Wyobrażacie sobie, aby jako obcokrajowiec jechać do Nowego Sącza wyłącznie po szalik lokalnej drużyny?

Ale poświęcenie zostało nagrodzone. Mój znajomy spotkał po drodze prezydenta klubu, który podrzucił go samochodem na stadion, zaprosił do biura, wręczył swój prywatny szalik, a na koniec oprowadził po trybunach i szatniach. Ale takie rzeczy nie tylko w Polsce: odwiedzając stadion Olimpija Ljubljana, natknął się na honorowego prezydenta klubu, który również podarował mu swój własny szalik, klubowy proporczyk oraz książkę dotyczącą historii drużyny. Z kolei na stadionie NAC Breda zastał zamknięty sklepik z pamiątkami piłkarskimi, więc kierownik stadionu dał mu szalik wiszący w jego biurze.

Szał kibiców Palermo

Mi do tej pory tylko raz zdarzyła się wyjątkowa przygoda w czasie wizytacji stadionu. Ostatniego dnia pobytu w Palermo postanowiłam w końcu obejrzeć z bliska Stadio Renzo Barbera, który wielokrotnie mijałam w czasie jazdy autobusem. Gdy doszłam na miejsce, zobaczyłam jakieś lekkie poruszenie wśród grupki osób zebranych tuż przed bramkami na trybuny. Co poniektórzy przyssali się do dwóch niewielkich dziur w zakrytej blachą bramie, wypatrując kogoś lub czegoś. Nagle brama się uchyliła i wyjechał z niej czarny, sportowy samochód. Nie dał rady przejechać ani metra dalej, gdyż niewielki tłum natychmiast rzucił się na niego i zatarasował drogę.

Z okrzyków rozemocjonowanych fanów dowiedziałam się, że za kierownicą siedzi niejaki Ezequiel Muñoz. Aparaty, notesy i kartki wszelkiej maści poszły w ruch. Co bardziej zuchwali chłopcy próbowali wedrzeć się do samochodu. Ja jak sierotka stałam z boku i przyglądałam się całej sytuacji. Nigdy nie lubiłam tłumów, przepychania się łokciami. Jedyny autograf, jaki kiedykolwiek zdobyłam, dostałam od Jacka Pałkiewicza, do którego podeszłam przed spotkaniem promującym jego książkę.

Walka o autografy

Tym razem postanowiłam skorzystać z okazji i spróbować zdobyć podpis i zdjęcie Muñoza. Kimkolwiek on jest i jakkolwiek on gra. Tym bardziej, że miałam ze sobą notes. I co? Udało się! Kolejny samochód, który wyjechał z bramy, należał do Andrea Montovaniego (znowu niezastąpieni w odszyfrowaniu tożsamości piłkarza okazali się fani, wykrzykujący imię swojego idola). Ponownie ktoś zagrodził mu drogę, ktoś inny uczepił się klamki i niemal nie urwał sobie ręki. Samochód musiał stanąć, kierowca otworzył szybę, a dziesiątki rąk wdarły się do środka, prosząc o zdjęcie i autograf. Wśród nich była i moja, dzięki czemu po raz drugi stałam się radosną posiadaczką podpisu nieznanego mi piłkarza.

Po jakimś czasie wyjechał trzeci samochód. Tu już nie było potrzeby zagradzania drogi, bo utknął tuż przy wyjeździe z bramy, zatarasowany przez auta kolegów z drużyny. Również ten piłkarz doznał zaszczytu podpisania każdej, nawet najbardziej wymiętej karteczki i niestrudzonego pozowania do zdjęć. By odszyfrować jego personalia, musiałam poprosić o pomoc trzech chłopców stojących obok mnie (był to Andrea Dossena). Zdziwieni, zapytali, skąd ja w ogóle jestem, po czym odeszli, rozprawiając, jaka ta ich drużyna musi być popularna, skoro nawet fani z zagranicy przyjeżdżają na stadion.

Rady nie ma – stałam się kibicką Palermo.