Dziesiąte urodziny bloga!

Gdybym była 10 lat mężatką, stuknęłaby mi właśnie cynowa rocznica. Pewnie głowiłabym się, co też mój małżonek może mi przynieść w ramach prezentu ?. O ile by o niej w ogóle pamiętał.

 
Ja o rocznicy bloga pamiętałam, nawet z tej okazji udałam się na 3 dni do Lublina, aby świętować w podróży. Jednak gdy wybiła odpowiednia godzina, to zupełnie o blogu zapomniałam! Może dlatego, że tego dnia przeszłam 15 km do Pałacu w Kozłówce, chcąc uczcić rocznicę na bogato – w najpiękniejszej i najlepiej zachowanej rezydencji magnackiej w Polsce. A w skrócie: u Zamoyskich ?.

Gdy w końcu znalazłam chwilę na sam na sam z klawiaturą komputera, czas najwyższy podsumować te 10 lat. Najbardziej cieszę się z tego, że blog ani trochę się mi nie znudził i bywa dla mnie miejscem ogromnych zaskoczeń. Gdy czasem sięgam do starych wpisów, nierzadko dziwię się samej sobie: – Naprawdę tak napisałam? To świetny fragment! Wciąż wiele się dowiaduję, opracowując kolejne artykuły i to jest naprawdę ogromna wartość dodana do tej – jakby nie było – piśmienniczej orki zabierającej ogrom czasu ?.

Martwi mnie nieco coraz mniejsza regularność, która nie wynika z braku opowieści i miejsc do pokazania (te wręcz się piętrzą i czekają w kolejce), a z natłoku różnych innych zajęć czy po prostu chęci nic-nie-robienia.

W ogóle nie przejmuję się liczbą fanów albo rankingami na najlepsze blogi podróżnicze, bo to nigdy nie był mój cel. Zaczęłam pisać tego bloga, aby zachować w pamięci miejsca, zdarzenia i wspomnienia, które bywają bardzo ulotne. Poza tym jako osobie lubiącej pisać, czasami wyklepanie czegoś na klawiaturze jest mi wręcz niezbędne do życia niczym tlen.

Skutkiem ubocznym tej mojej pisaniny jest to, że całkiem sporo treści zasiliło przepastne zasoby informacji w wyszukiwarce Google (w sumie 421 artykułów), co czasem sprawia, że ktoś do mnie trafia. Jedni wychodzą po sekundzie, inni czytają wpis do końca, a Ci najbardziej urzeczeni zostają na dłużej jako wierni fani. Dziękuję Wam za te wszystkie lata!