Dlaczego nie lubię już Turcji?

W swoją pierwszą prawdziwą podróż pojechałam do Turcji. Moim celem był turecki Kurdystan – tereny, na których do niedawna toczył się krwawy konflikt. Aby być jak najbliżej lokalnej ludności, przez rok sama uczyłam się tureckiego. Rozważałam nawet studiowanie turkologii! Interesowała mnie turecka historia i kultura i wiedziałam, że na tej jednej podróży się nie skończy. Chciałam też koniecznie zobaczyć wschód kraju z jeziorem Van. Jednak dziś nie wyobrażam sobie powrotu do Turcji.

Dlaczego? Bo to kraj łamiący standardy demokracji, mordujący Kurdów i prowadzący imperialną politykę zagraniczną poprzez wspieranie dżihadystów. Jak stwierdził w swoim niedawnym wywiadzie Witold Szabłowski, autor reportażu o Turcji „Zabójca z miasta moreli”: “Nie ma krajów, gdzie można pojechać z czystym sumieniem”. Ja nie byłabym aż tak generalizująca i wyrozumiała dla tureckich zbrodni. Turcja jest obecnie groźną dyktaturą – groźną o tyle, że ze względu na swoje strategiczne położenie i kluczową rolę w regionie, jest tolerowana przez państwa zachodnie.

To Turcja przyjęła najwięcej uchodźców z Syrii, więc Unia Europejska musi jej pobłażać, jeśli nie chce ich mieć u siebie. A wiemy, jaka panika panuje w Europie, gdy rzuci się hasło „uchodźcy” – nie tylko w Polsce, ale przede wszystkim we Francji i Włoszech. Stany Zjednoczone, walcząc z syryjskim piekłem, które de facto sami rozpętali, przymykają oko na zbrodnie tureckie na Kurdach. Ba, są wręcz gotowi zawierać tajne sojusze, na mocy których Turcja może dokonywać bezprawnych najazdów na syryjskie terytorium, na czele z kurdyjskim regionem Rożawa. Tam dokonują masakr na ludności cywilnej i mają w głębokim poważaniu międzynarodowe prawo. Bo kto powie „stop”? Nikt. Każdy chce uniknąć otwartego konfliktu z Turcją.

Dlaczego nie lubię już Turcji?

To wyłącznie od Was zależy, gdzie spędzacie wakacje. Do mnie, jako osoby blogującej w sposób zaangażowany, należy uświadamianie, że pewnych kierunków nie powinno się wybierać. Poniżej przedstawiam główne powody mojego bojkotu Turcji.

Niszczenie kurdyjskich miast

Recep Erdoğan postanowił rozprawić się raz na zawsze z Kurdami mieszkającymi w Turcji. Nie podołał temu zadaniu sam wielki Atatürk. Od pewnego czasu trwa niszczenie kurdyjskich dzielnic w miastach i całych kurdyjskich miast, co wiąże się z przesiedlaniem tamtejszej ludności. Nieoficjalna stolica tureckiego Kurdystanu – Diyarbakır (kurd. Amed) w znacznej części znajduje się w gruzach. Historyczna zabudowa padła ofiarą szaleńczej nienawiści i na jej miejscu stawia się nowe budynki.

Czystki etniczne w Syrii

Nienawiść do Kurdów sięga daleko poza granice Turcji. 18 marca 2018 roku armia turecka i będący na jej żołdzie dżihadyści zajęli syryjski kanton Efrin pod przykrywką operacji pokojowej „Gałązka oliwna”. Część mieszkańców w brutalny sposób zamordowano, a większość musiała opuścić swoje domy, stając się uchodźcami. Wcześniej zostali doszczętnie ograbieni przez żołnierzy, którzy w ten sposób otrzymują zapłatę za swoje działania. Do tego doszły gwałty na kobietach i uprowadzenia dla okupu. Syryjskie miasto Dżarabulus, położone tuż przy syryjsko-tureckiej granicy, stało się w zasadzie częścią Turcji.

Więzienie opozycji

W wyniku słynnego puczu w lipcu 2016 roku do tureckich więzień trafiło ok. 50 tysięcy osób, 100 tysięcy zwolniono ze stanowisk publicznych, a 180 redakcji opozycyjnych gazet zamknięto. Za kratami znajduje się ponad 120 dziennikarzy – to więcej niż w słynących z łamania wolności słowa Chinach. Niektórych skazano na dożywocie za domniemaną działalność terrorystyczną. Ofiarą tureckiego reżimu stają się także zagraniczni dziennikarze. Witold Repetowicz, autor książki “Nazywam się Kurdystan”, w której otwarcie pisał o tureckich zbrodniach na Kurdach, ma dożywotni zakaz wjazdu do Turcji, podobnie jak jego wydawca.

Zamiana demokracji na dyktaturę

Turcja po przyspieszonych wyborach w czerwcu 2018 roku stała się już oficjalnie państwem rządzonym przez dyktatora. Recep Erdoğan w nowym systemie prezydenckim otrzymał pełnię władzy. Co to oznacza w praktyce? Prezydent staje się jedocześnie szefem rządu mianującym jego członków, może wydawać dekrety automatycznie wchodzące w życie i ma władzę nad większością instytucji państwowych. Parlament staje się instytucją fasadową – nieważne, że opozycja ma w nim swoich przedstawicieli. Jeszcze przed ostatnimi wyborami Turcja zamieniła się w państwo radykalnie islamskie i nacjonalistyczne.

Mój zeszyt do nauki tureckiego – zapisany w całości

Szkoda, że tak piękny i atrakcyjny kraj wpadł w ręce politycznego szaleńca